We zijn echt begonnen!
Door: Raquel van Dijk
Blijf op de hoogte en volg Raquel
01 Oktober 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Ik heb weer een hoop meegemaakt de afgelopen weken, helaas heb ik ook heel slecht nieuws van thuis gekregen. Dit raakt mij ook echt, maar ik kan en wil hier verder niet over schrijven. Daarom houd ik het bij een luchtig verslag over de gebeurtenissen hier.
Op maandag 15 september hebben we onze eerste kennismaking op de universiteit. Het programma wordt toegelicht en we gaan op woensdag de eerste basisscholen bezoeken. De dag erna is het tijd voor de grote schoonmaak, bij nadere inspectie van het nieuwe huis bleken we wel erg veel huisdiertjes te hebben. Dus we gingen met z’n allen aan de slag om het huis weer kakkerlak vrij te krijgen. Samantha was heel die dag al ziek, maar ’s avonds voelde ze zich zo slecht dat we een dokter hebben gebeld. Samantha moest naar het ziekenhuis en daar bleek ze Salmonella/ buiktyfus te hebben. Nadat ze een aantal dagen volgestopt is met infusen en medicijnen mocht ze op zaterdag gelukkig weer naar huis.
Ondertussen hebben wij kennisgemaakt met de scholen. Op woensdag gingen wij naar Tumbuh 1,2 en 3. We kregen een korte rondleiding en wij zagen al veel werk van vorige PABO studenten. Ik ben samen met Floor en Kim gekoppeld aan Tumbuh 1. Wij zullen hier op dinsdag en woensdag naartoe gaan.
De week erna begint onze stage pas echt. We zijn blij dat we eindelijk kunnen beginnen! Onze eerste twee stagedagen waren laten we zeggen bijzonder… We werden niet echt ontvangen en geen van de leerkrachten nam initiatief om zich voor te stellen of om ons een beetje op weg te helpen. Toch hebben wij de eerste twee dagen kunnen observeren in verschillende klassen. Dit was een heel bijzondere ervaring. CHAOS! Iedereen doet maar wat of doet niks. Loopt gewoon rond of hangt over de tafel, het maakt allemaal helemaal niet uit! De leerkracht kijkt toch niet of wordt ook niet boos. Het opvallendste voor ons was dat de docenten totaal geen gezichtsuitdrukkingen gebruiken of enige poging doen om de leerlingen betrokken te houden. Kortom er is genoeg te doen voor ons!
De week erna bespreken wij onze bevindingen en plannen tijdens een vergadering. De groep leerkrachten gedraagt zich hetzelfde als een gemiddelde klas hier. Terwijl Floor probeerde uit te leggen wat wij willen doen, waren zijn vooral met elkaar bezig en leken niet echt te luisteren. Tja… wij gaan gewoon ons ding doen en we zien wel wat ze ermee doen.
Nu we een maand in Indonesië zijn wordt het tijd om een beetje in te burgeren. Na “terima Kasih” en “Apa kabar” kom je er eigenlijk niet meer onderuit. Je moet de weg op. Dus na twee testrondjes besloot ik om op de scooter naar stage te gaan. Ondanks dat het verkeer hier net even anders is dan in Nederland en ondanks dat ik als een soort slak door Jogjakta ging, ging het eigenlijk best goed. Dus ik heb ook maar een mondkapje gekocht en nu ik ondertussen iets meer gas durf te geven, hoor ik er al bijna bij. ;)
Afgelopen vrijdag had ik eindelijk tijd om met mijn Indonesische buddy Olivia af te spreken. Dit was erg leuk, omdat zij naar plekken gaat waar wij eigenlijk nooit naar toe zullen gaan. Dus we gingen naar een etenstentje met traditioneel voedsel incl. kippenkoppen en slakken, maar de tempé en tofu durf ik wel aan te raden. Natuurlijk kwam er een uitgebreide fotoshoot van het hele gebeuren op facebook.
Verder ben ik nog naar een beauty salon geweest, Flaurent. Hier ben ik naartoe geweest met Kim, een PABO studente uit Nijmegen. We hebben een massage, een hair treatment en een facial gehad. De dag daarna hadden we zin in nog meer luxe en zijn we naar het Hyatt Hotel gegaan. Hier hadden we een onbeperkte lunch en een fantastisch zwembad. Het eten was lekker en ze hadden Westerse gerechten helemaal top dus!
Kortom ik vermaak mij hier nog steeds prima en tot nu toe elke dag mooi weer! Aan de cultuurverschillen moet ik nog steeds wennen, maar ik denk dat ik een heel stuk geduldiger terug kom.
Op maandag 15 september hebben we onze eerste kennismaking op de universiteit. Het programma wordt toegelicht en we gaan op woensdag de eerste basisscholen bezoeken. De dag erna is het tijd voor de grote schoonmaak, bij nadere inspectie van het nieuwe huis bleken we wel erg veel huisdiertjes te hebben. Dus we gingen met z’n allen aan de slag om het huis weer kakkerlak vrij te krijgen. Samantha was heel die dag al ziek, maar ’s avonds voelde ze zich zo slecht dat we een dokter hebben gebeld. Samantha moest naar het ziekenhuis en daar bleek ze Salmonella/ buiktyfus te hebben. Nadat ze een aantal dagen volgestopt is met infusen en medicijnen mocht ze op zaterdag gelukkig weer naar huis.
Ondertussen hebben wij kennisgemaakt met de scholen. Op woensdag gingen wij naar Tumbuh 1,2 en 3. We kregen een korte rondleiding en wij zagen al veel werk van vorige PABO studenten. Ik ben samen met Floor en Kim gekoppeld aan Tumbuh 1. Wij zullen hier op dinsdag en woensdag naartoe gaan.
De week erna begint onze stage pas echt. We zijn blij dat we eindelijk kunnen beginnen! Onze eerste twee stagedagen waren laten we zeggen bijzonder… We werden niet echt ontvangen en geen van de leerkrachten nam initiatief om zich voor te stellen of om ons een beetje op weg te helpen. Toch hebben wij de eerste twee dagen kunnen observeren in verschillende klassen. Dit was een heel bijzondere ervaring. CHAOS! Iedereen doet maar wat of doet niks. Loopt gewoon rond of hangt over de tafel, het maakt allemaal helemaal niet uit! De leerkracht kijkt toch niet of wordt ook niet boos. Het opvallendste voor ons was dat de docenten totaal geen gezichtsuitdrukkingen gebruiken of enige poging doen om de leerlingen betrokken te houden. Kortom er is genoeg te doen voor ons!
De week erna bespreken wij onze bevindingen en plannen tijdens een vergadering. De groep leerkrachten gedraagt zich hetzelfde als een gemiddelde klas hier. Terwijl Floor probeerde uit te leggen wat wij willen doen, waren zijn vooral met elkaar bezig en leken niet echt te luisteren. Tja… wij gaan gewoon ons ding doen en we zien wel wat ze ermee doen.
Nu we een maand in Indonesië zijn wordt het tijd om een beetje in te burgeren. Na “terima Kasih” en “Apa kabar” kom je er eigenlijk niet meer onderuit. Je moet de weg op. Dus na twee testrondjes besloot ik om op de scooter naar stage te gaan. Ondanks dat het verkeer hier net even anders is dan in Nederland en ondanks dat ik als een soort slak door Jogjakta ging, ging het eigenlijk best goed. Dus ik heb ook maar een mondkapje gekocht en nu ik ondertussen iets meer gas durf te geven, hoor ik er al bijna bij. ;)
Afgelopen vrijdag had ik eindelijk tijd om met mijn Indonesische buddy Olivia af te spreken. Dit was erg leuk, omdat zij naar plekken gaat waar wij eigenlijk nooit naar toe zullen gaan. Dus we gingen naar een etenstentje met traditioneel voedsel incl. kippenkoppen en slakken, maar de tempé en tofu durf ik wel aan te raden. Natuurlijk kwam er een uitgebreide fotoshoot van het hele gebeuren op facebook.
Verder ben ik nog naar een beauty salon geweest, Flaurent. Hier ben ik naartoe geweest met Kim, een PABO studente uit Nijmegen. We hebben een massage, een hair treatment en een facial gehad. De dag daarna hadden we zin in nog meer luxe en zijn we naar het Hyatt Hotel gegaan. Hier hadden we een onbeperkte lunch en een fantastisch zwembad. Het eten was lekker en ze hadden Westerse gerechten helemaal top dus!
Kortom ik vermaak mij hier nog steeds prima en tot nu toe elke dag mooi weer! Aan de cultuurverschillen moet ik nog steeds wennen, maar ik denk dat ik een heel stuk geduldiger terug kom.
-
01 Oktober 2014 - 13:38
Paps:
Ik hoorde van mama dat je een nieuw verslag had gemaakt. Die ging ik natuurlijk direct lezen, want wij wachten daar natuurlijk met veel Nederlands ongeduld op. Ondertussen begrijpen we wel dat je je al aardig aanpast aan het lokale tempootje ;-)
Je hebt er weer een mooi verhaal van gemaakt! Je inleiding is helemaal goed en iedereen die het aangaat zal het direct begrijpen.
Groetjes uit Nederland -
01 Oktober 2014 - 17:38
Elvira:
Weer een mooi verhaal! En een grote uitdaging voor jullie.
Gaat zeker lukken. We zijn trots op je!
Liefs moek en pap xx -
01 Oktober 2014 - 18:48
Oma En Opa Mak:
Is weer prachtig verhaal (je zo schrijfsters kunnen worden).
Van die scooter moes wel om lachen (oma heb er nog nooit op gereden ) vindt dood eng .En dat mond kapje is slim .
Wij zijn wel erg trots op jou dat dat allemaal doet .
Dikke knuffel van oma en opa Mak xxxxxx -
02 Oktober 2014 - 00:20
Tante Jeanne En Oom Gert Van Dijk:
Hallo Raquel
Heel leuk van je te horen en we zijn blij dat alles good gaat en dat je het|gaat wennen in een vreemd land maar daar moet je doorheen en we merken wel dat je dat aankunt>
We wensen je het allerbeste toe voor de rest van de tijd dat je daar bent -
06 Oktober 2014 - 22:55
Jolanda Huizer:
Leuk om te lezen hoe jullie je redden in zo'n ander wereldje. Zo te lezen kan je het nuttige aardig combineren met het aangename! Heel veel plezier verder weer en succes met het heropvoeden van de leerkrachten daar.
Groetjes Jolanda en de rest.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
